Noclegi - polskie wybrzeże

Białogarda- kaszubska wioska

11 May 2012r.

Bialogarda- lezy w polowie drogi miedzy leborkiem a łebą,Bialogarda i nalezace do niej ziemie w pierwszej połowie XIII wieku, jako dziedzictwo, przeszły we władanie księcia Racibora. Ustanawiając Białogardę stolicą należącego doń księstwa, czyni on ze swego zamku potężną, jak na owe czasy, fortecę i... zaczyna napadać na ziemie starszego brata Świętopełka II (patrz KSIĄŻĘTA KASZUBSCY). Dla grodu nastają czasy buj­nego i gwarnego życia. Jest nie tylko bazą zbrojnych wo­jów, ale i aktywnym ośrod­kiem politycznym.Nie darmo jednak Świętopełk zyskał przydomek Wielkiego. Potrafi sobie radzić z warchołami, nawet gdy chodzi o brata. Wyrusza ze zbrojnymi do Białogardy, zdobywa ją, pali zamek i włącza księstwo Ra­cibora do swego państwa (1238). Dopiero w wiele lat później, już po śmierci Świę­topełka, Racibor jeszcze raz akcentuję dobitnie swe od­mienne polityczne przekona­nia, u schyłku życia wstępu­jąc do zakonu krzyżackiego. Po jego śmierci Krzyżacy u- pominają się naturalnie o „dziedzictwo" (1276). Nim jednak, wraz z całym Pomo­rzem, Białogarda wpada w ich ręce (1309), ciągle trwają­ce jej znaczenie podkreśla zjazd pomorskich wielmożów, zorganizowany przez ród Święców, Dopiero panowanie Zakonu przynosi ostateczny upadek, przeciwstawiając dawnemu centralnemu grodo­wi ziemi białogardzkiej nową stolicę — Lębork. kiedyś tu mieszkała... Zwinisława Małgorzata (płaskorzeźba Wawrzyńca Sampa) zwana Czarnq Małgosią Z czasami świetności Bia­łogardy wiąże się legenda, w której brzmią echa historii. Opowiada ona, że w XIII wieku w zamku nad Łebą mieszkała córka księcia Sam­bora, młodszego brata Świę­topełka, księżniczka dwojga imion Zwinisława Małgorza­ta. Była ona żoną króla duń­skiego Krzysztofa I, ale nie o to tu chodzi. Rzecz istotna, że Zwinisława Małgorzata nade wszystko lubiła łowy. Ku zgorszeniu wieśniaków, a zadziwieniu rycerstwa nosiła się z męska, jeździła konno, a strzały z jej łuku nigdy nie chybiały celu. Czarna Małgo­sia lub Małgorzata Co Koń Wyskoczy — jak zwano ją dla niezwykłych obyczajów — posiadała też własny dworek myśliwski koło Krępska. Otóż razu pewnego księżniczka po­wracając z łowów zapragnęła pochwalić się towarzyszącym jej myśliwym celnością swej ręki i oka. Naciągnęła cięci­wę łuku i z dala posłała strzałę, godząc nieomylnie w figurę świątka w przydrożnej 23 kapliczce, w miejsce, gdzie powinno być serce. Za ten czyn właśnie Czarna Małgo­sia pokutuje do dziś — w czarnej szacie, otoczona sforą czarnych psów, na czarnym koniu przemierza bez spo­czynku i końca białogardzkie lasy.